Unha pesca tradicional

Porque a súa captura é respectuosa co medio

A pesca do bonito do norte por parte da frota galega realízase desde hai séculos polo método do corricán (pesca con anzol), aínda que en ocasións tamén se utiliza o cebo vivo. Estas dúas artes utilizan a cana e o anzol e o bonito do norte péscase un a un, o que permite unha pesca selectiva que contribúe ao mantemento da especie e a evitar a captura accidental doutros exemplares. Cada peza de bonito chega aos nosos mercados coa máxima frescura.

Corricán: os atuneiros despregan longas "perchas" con anzois polos dous lados (adoitan ser pequenos polbos de plástico). Os atúns seguen o ronsel dos cebos camuflados e morden o anzol. Son izados a bordo a man ou con carretes un a un.

Cebo vivo: os barcos pescan primeiro a anchoa ou o verdel que utilizarán como cebo e mantéñeno vivo nas embarcacións. Despois de localizar o banco de bonito, lanzan o cebo vivo xunto ao barco, ao tempo que dirixen fortes chorros de auga para que pareza que "ferve" pola cantidade de anchoa. Os bonitos, atraídos, soben á superficie e lánzanse sobre os peixes vivos ou metidos no anzol. A extracción con cana realízase igualmente un a un.